Харлыг кышты онча-менди ажар дижип,
Хайыралдыг суугувус чүшкүрер бис.
Хөлүгүр, куу казанаавыс ыш-бус долуп,
Хөмүрсүг чыт хөрээм иштин артыжап чор.
Тарлан-шокар чечек чураан дөжээвиске
Тамчыктанып, удуй бээр бис, ынчалзажок,
Даңның аксы аткалакта өөвүс соор.
Дадай шымда тура халааш, отка баар мен.
Хөө болган арны-бажым, холдарымны
Көрүнчүкке көрүп алгаш тургулаар мен.
Хөмүр чушкуп чорумда-ла чылдар эртти.
Хөй-ле күзел бүтпейн, хүл дег эстей берди.
Чудуруумда, адыжымда шыйыгларда
Шуут черле адырылбас кара исти
Чунар-демир, саваң безин арытпас-тыр.
Чуртталгамның муңгаранчыг таңмазы-дыр.
Баарывыс чылдып алыр арга дилеп,
Баалыңныг хөнээвисте кара шайны
Баажыланып, изиг шойга каргактап-ла,
Баартактанып, чыннып, сыңнып турар ийик бис.
Хоюг хүлдү чеже катап узуп, төп-ле,
Хоютку дег даштын хөмүр-даштар соктап,
Ыяш чарып, демир хууңнар сөөртүп чорааш,
Ынчалдыр-ла чалыы үем эртип кагды.
Чаагайжыды туттунган ол бажыңнарда
Чаза, чаза чунуп каапкан улус көргеш,
“Кайгамчык” деп, магадап-ла, ындыг өгнү
“Кажан-бир бис садып аар” деп, дугуржур бис.
Самдар тоннуң адаан орта чоруур-даа бол,
Сагыш-чүрээм номнар болуп бижиттинзе,
Чонум мени, багай мени сактып алгаш,
Чоорту меңээ тураскаал-даа салза чыгыы.
Амдыызында хымырааның чылыт, сарыым.
Акша үнзе, чаглыг ээги дөңгээй аан мен.
Борастанып чорувуста бир-ле хүнде
Богда Бурган аас-кежик шаңнаар-ла боор.
Одакчы мээң ачамның бир меңээ чагаан:
“Отчугажың өжүрбе” дээш, ишкирниккен
Кежээзин мен сактып келгеш, ыглай бээр мен.
Кээргенчиинден муңчулуксап, бууккан боор.
Чежемейниң берге-даа бол, тура халааш,
Чеңи дытпар хөйлеңимни кедивиткеш,
Чээргеннеп, көстү салып чор мен, ачай.
Сээң чагаан сөстериңни утпайн чор мен.
Тууйбулуг суугуда чалбыыштарны
Туюлуунга чедир кайгап, топтап чор мен.
Хөм дег чымчак хөңнүм ыстап, аарып чор.
Хөмүрсүг чыт хөрээм иштин артыжап чор.
Буян Сеткил
