Карак безин шийип четпес шалып болуп,
Кайнаар кирдиң, бүрүлбаазын эрткен үе?
Канчангаш-даа сагынмадым, ожаавадым.
Караңгыда дүжүм ышкаш дөң-даң болдуң.
Таптыг чурттап чадап кагдым. Четтикпедим.
Таалаан, чыргаан хонуктарым эвээш болду.
Даады-ла хилинчекке, човулаңга
Дарынып-ла, ажынып-ла чораан болдум.
Муңгаралдар, муңчулуглар, буугуушкуннар
Муң шой, демир кинчилер дег мойнум басты.
Чырык хүн-даа күжүр мени чылытпады.
Чымчак чер-даа багай мени деткиведи.
Кижилер-даа кижи эвес, анаа-ла бир
Кижи-бүрүс, адыгуузун, шулбустар дег.
Четкерлерниң четкизинге дузактаткаш,
Черзи, куу, аш кул бооп хуулуп, хилеп чордум.
Таанда-ла! Бөмбүрзекте дың-на чаңгыс
Тайгыр, арыг көрүнчүк дег сеткил сиңген,
Сагыжымны билипки дег амытанга,
Чадап кагдым, дужуп черле чадап кагдым.
Эрээ, шаажы, дөңгү, шаагай дола берген
Эрткен үем сактыр безин хөңнүм чогул.
Өскүс кижи безин менден дээре боор оң.
Өртемчейге кара чааскаан артып кагдым.
Кээргенчиг мени кагбайн, сөөртүп алгаш,
Келир өйже калгып ор сен, ынакшылым.
Чаштыг караам бир-ле хүнде шозу өжер.
Шак ол өйде сөөлгү адаан сөзүм боор сен...
Буян Сеткил
